Wie Bentley zegt, denkt aan glanzende motorkappen, champagnekoelers en leer dat ruikt naar onbetaalbaar. Niet bepaald het eerste merk dat in je opkomt bij het woord “natuurherstel”. Toch waagt het Britse luxemerk zich nu vol overgave in het zoute water van oceaanbescherming. En eerlijk? Ze doen het niet onverdienstelijk.
Bentley’s nieuwste zet: het financieren van een ambitieus project om kelpwouden – beter bekend als “crayweed” – terug te brengen naar de kust van Sydney. Deze onderwaterbossen zijn cruciaal voor het mariene ecosysteem. Ze vangen koolstof, produceren zuurstof, bieden beschutting aan vissen, en houden de kustlijn veerkrachtig. Alleen: sinds de jaren ’80 zijn ze verdwenen uit deze regio, verdreven door vervuiling en verwaarlozing. En dus moet de natuur een handje geholpen worden – met een boor, biologisch afbreekbaar gaas, en een flinke zak geld.
Groene handen in witte handschoenen
Dat geld komt dus van Bentley, via de Bentley Environmental Foundation. Sinds 2023 trekt deze stichting de planeet rond met een tamelijk indrukwekkende missie: van mangroves in Kenia tot zeegras in Californië. En nu dus de Australische kelp. Het klinkt als de lifestyleversie van een VN-klimaatconferentie – maar met een logo op de motorkap.
De samenwerking met Seatrees en Operation Crayweed klinkt op papier als een slimme zet. Ze weten wat ze doen, hebben de duikers en biologen in huis, en het plan is concreet: twaalfduizend vierkante voet kelpwoud moet worden hersteld op de rotsen van South Bondi Reef. Geen natte droom van een PR-afdeling, maar een meetbaar, reproduceerbaar ecologisch project.
Corporate karma of gecalculeerde goodwill?
Cynici zullen zeggen: dit is gewoon groene marketing. Een manier om de CO₂-uitstoot van een vloot twaalfcilinders weg te poetsen met een paar algen. Maar die cynici missen het grotere plaatje. Natuurlijk is het ook PR. Natuurlijk gaat er geen V8 minder van de band rollen. Maar dat wil niet zeggen dat het niets voorstelt.
Sterker nog, als bedrijven met diepe zakken en globale zichtbaarheid hun geld investeren in ecosystemen die politiek en publiek gemakshalve vergeten zijn, dan is dat winst. Wie anders betaalt er voor het herstel van een kelpwoud dat niemand ziet? De overheid? Die heeft haar handen vol aan plastic rietjes en milieuministers met kortetermijngeheugen.
Geen schone schijn, maar zichtbare impact
Het project in Sydney is tastbaar, urgent en behoorlijk down-to-earth – of beter: down-to-seafloor. Volwassen kelp wordt met de hand verplaatst, vastgemaakt op kale rotsen, en daarna gemonitord op groei en biodiversiteit. Dit is geen symbolisch boomplantfeestje met fotomomentje. Dit is daadwerkelijk herstel van een verdwenen ecosysteem.
En ja, het blijft wringen: de paradox van een autobouwer die de planeet wil redden. Maar misschien is precies dat de toekomst: bedrijven die hun schuldgevoel omzetten in daden – en dat niet onder het tapijt schuiven, maar zichtbaar maken. Niet perfect, maar beter dan niets. Veel beter zelfs.
Als de oceaan herstelt dankzij een automerk, laten we dan vooral niet moeilijk doen over de branding.
